Rozdział 8

Leoni była w szczególnie dobrym nastroju następnego dnia i kiedy weszłam zmęczona do kuchni, ona nuciła coś pod nosem i pichciła coś na patelni. Coś, co pachniało jak jajecznica z cebulą. Spojrzała w górę i uśmiechnęła się w moją stronę kiedy usiadłam w miejscu, gdzie zazwyczaj siedziałam.

- Dzień dobry! - wyśpiewała, odwracając się by przypilnować jedzenia na patelnii. - Głodna?

Ziewnęłam, zasłaniając usta ręką i potrząsnęłam głową. - Nie, nie trzeba. Dzięki. - nastąpiła długa chwila ciszy, a ja potrzebowałam wydusić irytujące pytanie zaprzątające mój umysł. - Miałaś.. dobry wieczór?

Westchnęła, wzruszając swoimi kościstymi ramionami i zwróciła się w moją stronę z szerokim uśmiechem na twarzy. - Oh, tak. - uśmiechnęła się. - Miałam wspaniały wieczór. Zayn jest taki... - przerwała z błyskiem w oku. - po prostu wspaniały, wiesz? Nie mogę nawet tego wyjaśnić. Przez niego mam motyle w brzuchu.

Musiałam się powstrzymać przed przewróceniem oczami i skinęłam głową. Prawda była taka, że za cholerę nie wiedziałam o czym ona mówi. Co ona widzi tak wspaniałego w tym człowieku? Pomimo tego, że przytakiwałam odnosząc się do jej opinii o podłym i wstrętnym, irytującym człowieku, to chciałam go skrytykować od naszej pierwszej komunikacji. Mimo to, że starałam się przekonać samą siebie, to złowrogi wyraz jego twarzy wciąż widniał w mojej głowie - jego ciało praktycznie przygniatające moje, wieczorem w korytarzu, nie chciało opuścić mojego umysłu. Lekko zmarszczyłam brwi, starając się zakłócić moje myśli. Nie miałam pojęcia dlaczego zachowywał się w ten sposób oraz dlaczego zareagował w taki sposób. Byłam przerażona swoją reakcją na jego oddech, zapach skóry, dotyk jego ubrania. Chciałam zrobić coś takiego z Duke'iem na pierwszej randce; typowe, zalotne, małe szczegóły, które wiele dziewcząt obserwuje u facetów, którzy je interesują.

Powstrzymałam odruch wymiotny.

Zayn? Mnie? Interesuje?

Hah.

- Sam?

Spojrzałam w górę, potrząsając nieznacznie głową. - Przepraszam, co?

- Jezu. - zaśmiała się lekko, przewracając oczami i wyłączyła kuchenkę. - Zawsze się wyłączasz. Pytałam co o nim myślisz.

- O Zayn'ie?

W błyskawicznym tempie usiadła przy stole, wcześniej stawiając przede mną talerz z jajecznicą. - Mmm.. - potwierdziła. - To znaczy, wiem że trudno go poznać, - O Boże. Gdyby wiedziała. Gdyby wiedziała chociaż połowę. - ..ale chodzi mi o to, jakie jest Twoje wrażenie o nim.

- Wiesz co o nim myślę. - odpowiedziałam sucho. - Myślę, że jest kretynem. Wydaje się dupkiem.

Największym jaki żyje - przypomniałam sobie.

- Oh, daj spokój. - uśmiechnęła się lekko, biorąc kęs jedzenia. - On jest naprawdę kochany. Był tutaj jeszcze przez 2 godziny, po tym jak poszłaś do łóżka.

Uniosłam brwi w zdziwieniu. - Tylko kilka godzin? Byłam pewna, że spędził tu noc.

- Zaproponowałam mu to, - westchnęła. - ..ale powiedział, że musi wstać wcześnie czy coś. W sumie jest okej, tak sądzę. Powiedział, że do mnie zadzwoni.

- Wspaniale.

Jadła z oczami utkwionymi w swoim talerzu. W końcu spojrzała na mnie, a na jej ustach widniał uśmiech. - O mój Boże. On sprawia, że płonę, Sam. Nie masz pojęcia.

Otworzyłam usta, gotowa by odpowiedzieć coś sarkastycznego, ale przerwał to mój wibrujący telefon w kieszeni mojej bluzy. Wyciągnęłam go i spojrzałam na ekran.

Perfekcyjnie.

- Kto to? - Leoni zapytała między przeżuwaniem swojego jedzenia, a jej ciekawski wzrok powędrował na mój ekran.

Twój seksowny kochaś - chciałam odpyskować. Siedziałam tam chcąc utrzymać nad sobą kontrolę. - Przyjaciel. - odpowiedziałam ostrożnie, przymykając oczy.

- Przyjaciel, huh? - Leoni głos był sugestywny. - Jestem pewna, że ostatnio spędzasz dużo czasu z bezimiennym przyjacielem, Sam. Dlaczego nie chcesz powiedzieć mi prawdy - kim on jest?

- Jest nikim. - odpowiedziałam monotonnie. Technicznie, nie było to kłamstwo. W moich oczach, Zayn był dla mnie nikim. Wiedziałam, że to nie wystarczy Leoni, więc dodałam. - To po prostu facet, z którym pracuję nad projektem.

- To wszystko?

- To wszystko.

- Oh. - westchnęła, marszcząc brwi. - Myślałam, że w końcu spotkałaś kogoś nowego.

- Przestań. - mruknęłam, wkładając telefon spowrotem do kieszeni. - W każdym razie muszę iść.. pracować nad tym z nim.

Przytaknęła, kończąc swój posiłek. - Wiesz o której będziesz w domu?

Stałam, zmęczona z wzrokiem utkwionym w dół. - Bóg wie. - odpowiedziałam ze smutnym westchnieniem. I taka była prawda. Bóg jeden wie jak długo będzie trzymał mnie dziś ten dupek. Następne słowa z moich ust wychodziły powoli. - Módl się za mnie.

Leoni lekko zmarszczyła brwi. - Co?

Westchnęłam. - Nic.


Nie byłam pewna co było bardziej dziwne kiedy przyjechałam do Zayn'a - fakt, że nie odezwał się do mnie ani słowem odkąd weszłam lub fakt, że miał na sobie zwykłe ubrania niż zwykły recznik jak zazwyczaj. Weszłam tam i nawet się nie przywitałam, zamiast tego stałam niezręcznie, spokojnie czekałam aż zacznie do mnie mówić; przecież wykonuję swoje obowiązki, prawda?

Palił, leżąc na kanapie, magazyn znajdował się na jego kolanach, a on leniwie przerzucał stronę po stronie. Nie mogłam przestać patrzeć na jego palce - ich dotyk wyryty był w mojej głowie, odkąd miały one kontakt z moją wrażliwą skórą nadgarstka, ostatniej nocy.

Weź się w garść.

Wrzucił do końca spalonego papierosa do popielniczki leżącej przed nim, a syczący dźwięk się z niej wydobył, po czym podniósł lekko głowę.

- W zlewie są brudne naczynia. - powiedział stanowczo.

Nie powiedział ani słowa więcej, a ja wiedziałam, że to dlatego, że zna moje myśli i wie co sądziłam na temat tej katorgi. Skinęłam i podeszłam do zlewu, gdzie mogłam zobaczyć górę naczyń, pokrytą obrzydliwą pozostałością cząstek żywności i omal nie zwymiotowałam, ale kiedy moje oczy zeskanowały srebrny przód zmywarki, odetchnęłam z ulgą.

Jego głos odbił się od ściań, a kiedy do mnie dotarł, chciałabym tego nie usłyszeć. - Jest zepsuta.

Odwróciłam się w jego kierunku gwałtownie, by zobaczyć jego okropny uśmiech, ale on wciąż wpatrywał się w magazyn lężący na jego rozłożonych nogach. Spojrzałam na zlew, a złość niemal zalewała mój umysł na myśl o ręcznym czyszczeniu jego naczyń. Zacisnęłam zęby i przełknęłam głośno ślinę, ruszając w kierunku zlewu. Płyń do naczyń i żółta gąbka leżała w pobliżu kranu. Sięgnęłam po nią nieśmiało i wsadziłam pod kran, zanurzając ją pod gorącym strumieniem.

- Nie zamierzasz się ze mną kłócić o to?

Skoczyłam, oglądając się za ramię by zobaczyć opierającego się o blat kuchenny, Zayn'a. Jego oczy były puste i obojętne. Czułam, że to samo trzepotanie co ostatniej nocy wypełniało moją klatkę piersiową i brzuch, ale zdecydowałam się je zignorować, tak jak zawsze i odwróciłam się by nalać trochę mydła na gąbkę.

- Jak dotąd do niczego mnie to nie doprowadziło. - odpowiedziałam cicho, wycierając obrzydliwą skorupę żywności z talerza. - Poza tym, - zatrzymałam się, odstawiając wyczyszczone naczynie na bok. - ..nie mam wyboru.

W pomieszczeniu znów nastała chwilowa cisza.

- Mówiła coś? - usłyszałam niski pomruk po długiej przerwie, a ja mogłam zidentyfikować dziwne uczucie osiedlające sie w moim brzuchu.

Westchnęłam głęboko. - Miała mówić o czym?

- O mnie. Ostatniej nocy.

Szorowałam krawędzie szklanek, lśniacych na jasno-różowo. Byłam bardziej niż pewna, że były to pozostałości po truskawkowym Nesquik'u. Chciałam uderzyć się, biorąc pod uwagę jego zwyczaje żywieniowe. Odstawiłam szklankę na bok. - Dlaczego to ma jakieś znaczenie?

- Ponieważ chcę wiedzieć.

- Tak, mówiła.

Kolejna długa przerwa.

- Co powiedziała?

Odwróciłam się wzdychając ciężko i spojrzałam na niego. Jego brązowy wzrok utkwiony był we mnie, co robił ostatnio często i to mnie denerwowało. - Powiedziała, że zostałeś na kilka godzin i to wszystko. - zdecydowałam się odpuścić małe szczegóły, jak to, że według niej jest taki kochany i że jego seksapil ją zabija. Ta myśl sprawiała, że chcę wymiotować.

Jego ciemne brwi nie były pod osłoną czapki, tak jak zwykle, co było zaskoczeniem. - Nie powiedziała, że się pieprzyliśmy?

Zamrugałam, wpatrując się przez chwilę w niego w ciszy, a moje mdłości wzrosły. Pieprzyli się, a ona mnie okłamała? O mój Boże. Myśl o nich, o nim, w moim - potrząsnęłam głową i przełknęłam ślinę, ignorując ten bolesny ruch w moim suchym gardle. - Robiliście.. robiliście to?

Emocje w jego oczach były nieczytelne; zwykle mogłam wykryć forme obrzydzenia, wstrętu, złości, irytacji i tak dalej - ale tym razem miałam problem z rozczytaniem tego, co się dzieje w jego głowie. - Nie. - powiedział nareszcie. - Musiałem być w domu.

Dlaczego, do diabła, czułam wypełniającą mnie ulgę? Parsknęłam i obróciłam się w stronę zlewu, potrząsając głową. Drżały mi ręce kiedy trzymałam naczynie. - A myślałam, że to była wymówka.

- Proszę Cię. Chciałem, - wycedził - ale musiałem biec na śniadanie z przyjaciółmi dziś rano.

Milczałam po tym co powiedział. Nie chciałam przypomnieć sobie jego przyjaciół, bo wspomnienie jego rodzeństwa przyniosło mi myśl o incydencie, a nawet gorszej i niezwykle niepokojącej konfrontacji w mrocznym korytarzu, ostatniej nocy.

- Ja.. ja skończyłem z nim. - mówił powoli, przecinając ciężkie milczenie. Jego głos był miękki, jak ostatniej nocy, a jego ton sprawiał, że chciałam wymiotować. - To jest to, co miałem zamiar powiedzieć Ci ostatniej nocy, zanim zamieniłaś się w szaloną sukę. 

Spojrzałam w dół na talerz, którego powierzchnię szorowałam mocniej. - No cóż, wybacz mi moją złość. - splunęłam zaciekle. - To nie tak, że wymyślam żałosną wymówkę, ponieważ jestem człowiekiem.

- Byłem zły. - powiedział stanowczo. - Nie miałaś mi do powiedzenia takiego gówna ostatniej nocy.

- Miałam powody, by Ci to powiedzieć. - odpowiedziałam chłodno, odstawiając talerz na bok i szybko chwytając kolejny.

- Słuchaj. - usłyszałam ciężkie westchnięcie, uciekające z jego ust. - Chronię go, tak myślę. Jest moim najlepszym pzyjacielem. Ty byłaś wkurwiona o to i ja - kurwa, nie wiem, po prostu nie podoba mi się to.

- Nie podoba Ci się to. - powtórzyłam sarkastycznie, obracając się znów w jego stronę. - Naprawdę? Nie mogę powiedzieć.

Zadrwił  w moją stronę, jego wzrok przyciemniał nieznacznie, a kąciki jego ust opadły w dół w irytacji. - Przestań być tak cholernie skomplikowana. - splunął ze złością. - Staram się grzecznie z Tobą porozmawiać.

- Nie potrzebuję Twojego grzecznego tonu. - odparłam jadowicie. - Chcę, żebyś zostawił mnie samą, do diabła. Oboje nienawidzimy siebie nawzajem i myślę, że byłoby lepiej, gdybyśmy się po prostu trzymali od siebie z daleka. 

Milczał, jego oczy zeskanowały mnie, próbując mnie odczytać. O tak, w końcu dotarłam do jego czaszki? Czułam dumę szybującą we mnie i odwróciłam się a uśmiech grał na moich ustach. 

- Nie robisz tego dobrze.

Odwróciłam się by odpowiedzieć na jego suchą sugestię, ale nie miałam na to czasu, ponieważ w przeciągu kilku sekund znalazł się obok mnie, zatrzymując moje ruchy. - Słucham?

Siegnął po talerz i chwycił go, machając nim przed moją twarzą. - Widzisz to? To nie jest czyste. 

- Jesteś nienormalny. - potrząsnęłam głową, wpatrując się w lśniacą biel porcelany. - To jest nieskazitelne.

- Nie jest, w rogu jest jeszcze jakieś gówno. - uśmiechnął się z wyższością. Zauważyłam, że jego tonu nie pokrywa już miękkość, tak jak chwilę temu, a ja w duchu zastanawiałam się, czy to ze względu na fakt, że kazałam mu się trzymać z dala ode mnie. To, że go nienawidziłam. Sądzę, że wiedział to. - A to naczynie, które trzymasz? - skinął na talerz w moich rękach. - Nie jest nawet czyszczone dobrze.

Zamrugałam w oszołomieniu. - O czym Ty do cholery mówisz? Przecież czyszczę to, prawda?

- Myślałaś, że umycie kilku naczyń będzie prostym zadaniem, - powiedział, a wyraz jego twarzy wyrażał czysty gniew. - ..ale nawet nie potrafisz zrobić tego dobrze.

- Odkręć to. - zawrzałam, stojąc wciąż z gabką w ręce. - Myję Twoje brudne naczynia bez żadnych skarg. Bądź wdzięczny.

Nie odpowiedział, lecz wyciągnął rękę i chwycił talerz z moich rąk. - Daj to. - syknął. - Pokażę Ci, jak to się robi.

- Nie. - warknęłam, trzymając mocno naczynie. - Nie będziesz próbował mnie upokorzyć. To nie zadziała, sorry.

Jego wzrok zakwestionował mój, kiedy szarpaliśmy talerz. - Daj mi to. - powtórzył powoli.

Mój wzrok znów spotkał się z jego surowym spojrzeniem. - Nie.

Wtedy pociągnął mocniej, szarpiąc mnie lekko do przodu, co spowodowało zaskoczenie zalewające mnie od środka. Cofnęłam się spowrotem, powodując jakiś pieprzony przeciągano-linowy taniec między naszą dwójką. Nasze spojrzenia niemal się nie załamały, oba twarde i wyzywające.

- Puść. - powiedział powoli, ciągnąc mocniej, ale ja nie miałam zamiaru poddać się tak łatwo. 

- Otrząśnij się. - odparłam, krzywiąc się z przyjmowanego wysiłku z trzymania naczyń. Pociągnęłam mocniej, a ogłos gniewu wyleciał z jego ust, ale ja nadal ciagnęłam. 

- Dobra. - splunął i puścił szybko. - Masz to.

Dźwięk rozbijającego się naczynia o ziemię przeciął wymianę naszych spojrzeń. Hałas odbił się echem, a nasze oczy powoli przeniosły się na ziemię, gdzie białe odłamki zostały porozrzucane na podłodze. 

- Rozbiłaś moje naczynie. - mruknął, patrząc na mnie powoli. - Ty kurwa rozbiłaś mój talerz.

- Żartujesz? - zaśmiałam się głośno. - To Ty go upuściłeś!

- Pozbieraj to. - zażądał, szczerząc zęby w grymasie. - Pozbieraj to i upewnij się, że każdy kawałek jest wyczyszczony.

- Żartujesz sobie? - zamrugałam szybko. - To Twoja wina!

- Pozbieraj to. - jego głos był niebezpiecznie lodowaty, jego oczy były przerażająco ciemne. Ale nie - nie mogłam mu pozwolić dotrzeć do mnie tak łatwo. Zrobiłam krok do przodu, moje oczy kpiły z niego.

- Lub co? - zadrwiłam. - Przyciśniesz mnie do ściany jeszcze raz?

Jego oczy rozszerzyły się znacznie, zdumienie i gniew skrzyżowały się w nich jednocześnie. Miałam tylko chwilę by przyjerzeć się jego twarzy, ponieważ w krótkiej chwili pochylił się do przodu, popychając mnie mocno a ja odwróciłam się i straciłam równowagę, a ostatnim co zobaczyłam był blat, a potem już nic nie pamiętam.

Wszystko musiało być zaciemnione. Kiedy powróciłam, zamrugałam ze znużeniem i przez moje zaburzenia widzenia, zauważyłam jego postać nachyloną nade mną na tle sufitu. Jeknęłam, pulsujący ból w mojej głowie sięgał aż do szyi i górnej części moich pleców. Wciąż mrugałam często, by móc dobrze przyjrzeć się jego twarzy. Powoli jego twarz nabrała wyraźniejszych kontur, a ja czułam zakłopotanie przepływające przeze mnie.

- Zayn? - wymamrotałam zniekształconym głosem. 

Jego postać stała się wyraźna - jego jasne włosy, twarz, oczy. Zerknęłam na niego mrużąc oczy i oniemiałam. Wciąż mamrotałam jego imię, mój głos był ciężki a głowa wciąż pulsowała. 

I lekko zmarszczyłam brwi, mrużąc ponownie oczy. Skanowałam jego włosy, które wyglądały.. inaczej, czy coś. I wtedy mój wzrok padł na tak znane mi brązowe oczy, lecz one nie były jednak tak znajome jak zawsze. Powoli otworzyłam usta, a pytanie uleciało z nich bez namysłu.

- Kim jesteś?

***

O. MÓJ. BOŻE.

CO DO DIABŁA?!

I gdzie ten dupek Zayn?! 

Dosłownie fangirluję.

Co myślicie na temat rozdziału? 

Czekamy na wasze opinie!

Pamiętajcie o zakładce informowanych, hashtagu na tt #25DWMApl oraz komentarzach.

DO NASTĘPNEGO!

Marta /@mrsarrrogant